مژگان تو...

عقل و دل و جانم شده دیوانه مژگان تو

آتش ربوده از دلم پروانه مژگان تو

هر جا روم آواره ام افتاده و بیچاره ام

جز آن زمانی که شدم همخانه مژگان تو

در درس و بحث و علمِ دین افتاده بودم روز و شب

گردیده این دارایی ام مستانه مژگان تو

جا مانده ام از کاروان گم کرده ام من خانه مان

دارم امید دیدن ویرانه مژگان تو

با رفتن دشت و دمن افتادن سرو چمن

آرامش پروانه ها شد لاله مژگان تو

مرغ دلم اندر هوا گاهی زمین و گه سماء

صبر صبوری در پی غمخانه مژگان تو