از آن روی که نماز سخن گفتن با پروردگار است و فرموده­اند: «المصلی یناجی ربه»(1)

لذا انسان مؤمن و عاشق خدا هرگز از نماز خسته نمی­شود و در سخن گفتن با پروردگار لحظه شماری می­نماید. در قرآن نیز وقتی در داستان حضرت موسی  u  خداوند می­فرماید: «وَ ما تِلْکَ بِیَمِینِکَ یا مُوسى‏» و حضرت موسی در جواب خدا عرض می کند: «قالَ: هِیَ عَصایَ أَتَوَکَّؤُا عَلَیْها، وَ أَهُشُّ بِها عَلى‏ غَنَمِی، وَ لِیَ فِیها مَآرِبُ أُخْرى‏» بعض می­گویند اینکه حضرت موسیu به «هی عصای» اکتفا نکرد و به سخنان خود ادامه داد همین عشق سخن گفتن با محبوب بود که او را بر این کار واداشت «و انما زاد الجواب علی السؤال لشده شغفه بالمکالمه و استدامته ذوق الاستئناس»(2)البته بعضی در این باره سخن دیگری گفته­اند که «گویا وقتی شنید می­پرسند: آن چیست به دستت؟ فکر می­کند لابد اوصاف و خواص آن رامی­خواهند و گر نه در عصا بودن آن که تردیدی نیست و این خود طریقه معمولی است که وقتی از امر واضحی سؤال می­شود که انتظار ندانستن از احدی نمی­رود، در پاسخ به ذکر اوصاف آن می‎پردازد»(3)